කිහිපදෙනෙක්ද සිටියා. එම කාන්තාවන් අතරින් එක් අයෙකු පොලීසිය විසින් උස්සා ජීප් රථයකට විසිකරන අවස්ථාවක් ප්‍රවෘත්ති විකාශයන් තුළින් දකින්නට ලැබුණි. එලෙස හිංසාවට පත්වූ තැනැත්තිය සමඟ අපි කතාබහක නිරත වුවා, වයස අවුරුදු 20ක් වන ඇය ගාල්ලේ පදිංවි රශ්මි දිව්‍යාංජලීය, මේ ඇගේ කතාවයි.
උද්ඝෝෂණය ආරම්භ වෙන්නත් කලින්ම අපේ පක්ෂයේ සහෝදර සහෝදරියන් 22ක් පොලීසිය විසින් අත්අඩංගුවට අරගෙන තිබුණා. ඊට පසුව උද්ඝෝෂණය ලිප්ටන් වටරවුම අසලින් ආරම්භ කළා.
රටේ පවතින විශේෂ තත්ත්වයට යටත්ව මුඛ ආවරණ පැලදගෙන, වීෂබීජනාශක භාවිත කරමින්, සමාජ දුරස්ථතාවය සඳහා මීටරයක දුර තියාගනිමින් අපි සමාකාමී නිහඬ උද්ඝෝෂණයක් කළේ, එය ආරම්භ කරලා සුළු මොහොතකදී පොලීසියෙන් එතැනට ඇවිත් මාධ්‍යයට අදහස් දක්වමින් සිටි කුමාර ගුණරත්නම් සහෝදරයාව බලහත්කාරයෙන් අත්අඩංගුවට ගත්තා. ඒ අවස්ථාව දක්වා අපි සියලු දේ කළේ නිරෝධායන නීතිරීති වලට යටත්වයි, පොලීසිය එතැනට ඇවිත් හැසිරුණේ ඒ සතුට උපදෙස්වලට පටහැනිවයි.
කුමාර ගුණරත්නම් සහෝදරයා අත්අඩංගුවට ගත්විට අපේ අනිත් සහෝදරවරුත් එයට විරෝධය පාමින් මැදිහත්වීමක් කළා. ඒ මැදිහත්වීම අතරතුර පොලීසිය අපේ සහෝදර සහෝදරියන්ට පහරදීලා පොලිස් වාහනවලට දාගත්තා. එතැන හිටපු මම ඇතුළු අපේ සහෝදර සහෝදරියන්ට පොලීසිය දක්වපු ප්‍රතිචාරය වීශේෂයි. සාමාන්‍යයෙන් කාන්තාවන් අත්අඩංගුවට ගත් කාන්තා පොලිස් නිලධාරීන්නියන් විසින්. නමුත් අපිට පහර දෙද්දී, අපිව උස්සලා විසි කරද්දී පොලිස් නිලධාරීනියන් කවුරුත් හිටියට නැහැ. එහෙම පහර දෙද්දි සමහර සහෝදරියන්ගේ ඇඳුම් ඉරිලා තිබුණා. ඇඳුම් ගැලවිලා පවා තිබුවා. අපේ සහෝදරියන් 10 දෙනෙක් විතර අත්අඩංගුවට ගත්තා.
මට වුණ සිද්ධිය ගැන කියද්දි කුමාර ගුණරත්නම් සහෝදරයා අත්අඩංගුවට ගන්නා ලද අවස්ථාවේදී මමත් එයට විරෝධය පාන්න ඉදිරියට ගියා. ඒ අවස්ථාවේදී ඔවුන් මාව ඇදලා ගත්තා. ඒ අවස්ථාවේදී මගේ ඇස් කන්නාඩියටත් හානි සිදුවුණා. ඊට පස්සෙ පොලිස් නිලධාරීන් කිහිපදෙනෙක් "මේකිවත් දාගනින් ” කියලා , මාව උස්සලා අරගෙන පොලිස් ස්ථානයට විසි කළා. ඒ විසිකරපු විදිහට මට ලොකු හානියක් වෙන්න තිබුණා. නමුත් එහෙම උනේ නැත්තේ ඒ අවස්ථාවේදී ඒ පොලිස් වාහනය තුළ හිටපු අපේ සහෝදරවරු මැදිහත්වීමක් කළ නිසයි. එහෙම නොවුණා නම් මට තුවාල වෙන්නත් තිබුණා.
අපි පොලීසියට බාධා කළේ නැහැ. අපි නිහඩ විරෝධතාවයක නිරත වෙලා හිටියේ. අපේ අනිත් සහෝදරයන් පහර දෙමින් තමයි පොලීසිය ඔවුන්ව වාහනවලට දාගත්තේ. ඔවුන්ට පහර දෙන්න එපා කියලා කියන්න යද්දි තමයි ඔවුන් අපිවත් දා ගත්තේ.පොලීසියේ අයට මම පා පහර දුන්නා කියලා තැනක කියලා තිබුණා. ඒ සිදුවීමට අදාළ වීඩියෝ බැලුත් එහි ඇත්ත නැත්ත බලාගන්න පුළුවන්.
එහෙම වාහනවල දාගෙන අපි වරාය පොලීසියට එක්කගෙන ගියා. හවස හත අට විතර වෙනකම් අපි පොලීසියේ හිටියේ. එතැනදී අපේ කටඋත්තර ගත්තා. ඒ කටඋත්තර ගනිද්දි උනත් අපිට එකට එක කියමින් තමයි ඔවුන් කටඋත්තර ගත්න උත්සාහ කළේ. අපි කියන දේවල් වෙනුවට ඔවුන්ට අවශ්‍ය දේ කටඋත්තරය විදිහට ලියාගන්න ඔවුන් උත්සාහ කළා. ඒ වගේම පොලීසියේ ඉන්නකොට අපේ සහෝදරියන්ට සනීපාරක්ෂක පහසුකම් අවශ්‍ය වෙලා තිබුණා. නමුත් පොලීසිය ඒ සඳහා සැලකිල්ලක් දැක්වූයේ නැහැ. පසුව අපිව අලුත්කඩේ උසාවියට ඉදිරීපත් කළා. අපිට ඇප ලැබුණා. ඒ ඔක්කොම වෙද්දි රෑ දහයත් පහුවෙලා තිබුණා.
සිද්ධිය දෙස බලද්දී මට හිතෙන්නේ මහ ලොකුවට හැමෝම කතා කරන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, නිදහස රට තුළ තියනවද කියන කාරණයයි. මේවා වචනවලට සීමා වෙලා තියෙන්නේ. අපි අරගල කරන් මනුෂ්‍යත්වය වෙනුවෙන්. ඒ වෙනුවෙන් අදහස් ප්‍රකාශ කරන්න අපිට අයිතියත් තියනවා. අපි උද්ඝෝෂණය කළේ ඒ වෙනුවෙන්, නමුත් එයටවත් ඉඩදුන්නේ නැහැ. අධිකරණ නියෝග අරගන ඇවිත් ඒවා අපිට පෙන්නනනෙවත් නැතිව අපිව බලහත්කාරයෙන් අරගෙන ගියා. පොලීසිය මේ විදිහටම ක්‍රියාත්මක වනවා නම් පසුගිය දවස්වල තොන්ඩමන් මහත්තයාගේ අවමගුල ගැනත් මෙහම කටයුතු කරන්න තිබුණා. එතැනදී නිරෝධායන නීති සම්බන්ධව පොලීසිය කටයුතු කළ ආකාරය සහ අපේ විරෝධතාවයේදී පොලීසිය කටයුතු කරපු ආකාරය විදිහක්. පොලීසියේ අවංක උත්සාහය වූ නිරෝධායන නීති ක්‍රියාත්මක කිරීම නම් මැතිවරණ කොමිසම ඉදිරියේ තිබුණු උද්ඝෝෂණය, කළුතර තිබුණ උද්ඝෝෂණවලට ක්‍රියාත්මක නොවුණේ ඇයි කියන ප්‍රශ්නයත් අපිට තිබෙනවා. ඒට කිසිම බලපෑමක් තිබුණේ නැහැ. එහෙම කරද්දි අපිට පෙනෙන්නේ මේක දේශපාලන උවමනාවක් මත සිදුවූණා කියන කාරණයම තමයි.
ශ්‍රී ලංකාවේ ජනගහනයෙන් බහුතරයක් කාන්තාවන් වනවිට, කාන්තා අයිතීන් සම්බන්ධයෙන් වැඩි වශයෙන් කතාකරන අවස්ථාවක එම අයිතීන් ප්‍රායෝගිකව ක්‍රියාත්මක වනවාද නැතිද යන සම්බන්ධයෙන් පිළිතුරක් සැපයීමට රශ්මිගේ කතාවම ප්‍රමාණවත්. මෙම තත්ත්වය වෙනස් කිරීට බලධාරීන් කටයුතු නොකරන්නේ මන්ද යන ප්‍රශ්නය තවදුරටත් ඉතිරී තිබේ.
(චාමර සම්පත්)
