ඇයට සුදුසු රැකියාවක් සොයා ගැනීමට නොහැකි විය.
ජීවිතය ගැට ගසා ගන්නට හරිහමන් ජීවනෝපායක් නොලද ඇය, අවසානයේ සිය සැමියා සමග මහ පොළොව සමග පොර බදන්නට වූයේ, තම එකම දරුවාට ද ආරක්ෂාව දෙමිනි.දහවල් කාලයේ මහ පොළොව සමග පොර බදන ඇය, රාත්‍රී කාලයේ ගොවිපොළේ රූස්ස ගසක ඉදිකළ පැලක රැය ගත කරන්නේ ආසාවට නොව වල් අලින් ඇතුළු වන සතුන්ගෙන් තම ගොවිතැන් ආරක්ෂා කරගැනීමටය.ඒ සෑම තැනකටම තම කුඩා පුතු ද රැගෙන යෑමට ඇයට සිදු විය.රැකියා විරහිත තරුණ තරුණියන්ගේ විරෝධයන්හිදී විශාල හඬක් ඇසුණේ ද ඇගෙන්ය.
චතුරිකා අප සමග මෙසේ ද පැවැසුවාය.
“මට සහෝදර සහෝදරියන් හතර දෙනකු සිටිනවා. ඉන් තිදෙනකු උසස් පෙළ සමත් අය. මම උපාධිධාරිනියක්. උපාධිය ලබාගෙන බොහෝ කාලයක් මුළුල්ලේ රැකියාවක් ලබා ගැනීමේ අපේක්ෂාවෙන් උතුරු මැද පළාත් ආණ්ඩුකාරවරයා ඇතුළු බලධාරීන් හමු වීමට අවස්ථා කිහිපයක්ම ගියා. මේ වනතුරු ප්‍රතිඵලයක් ලැබුණේ නැහැ.
මගේ මවුපියන් අපට ඉගැන්වූයේ කුලී වැඩ කරලයි. මම දැන් විවාහකයි. කුඩා දරුවකු ඉන්නවා. ඒ දරුවා ජීවත් කරන්න දැන් කුලී වැඩ මෙන්ම ගොවිතැන් කරන්නත් සිදු වෙලා තියෙනවා. ගොවිතැන් කරනකොට වල් අලින්ගෙන් සිදු වන උවදුර ගැන කවුරුත් දන්නා කරුණක්, රාත්‍රී කාලය පුරාවට මේ පුංචි දරුවත් එක්ක මම පැල් රකිනවා.මගේ මහත්තයා වැවට යනවා මාළු අල්ලන්න. පසු දින මම ආපණ ශාලාවලට කෙටි ආහාර පිසීම සඳහා උදේ වරුවම ගිනි රස්නෙ දුක් විඳිනවා. මේ දුක කාට කියන්න ද? ඇයි බලධාරීන්ට තේරෙන්නේ නැත්තේ? මේක මහා ඛේදවාචකයක්.”
උපුල් හේරත්
0 Comments