පාස්කු ප්‍රහා­රයේ අළු මතින් ඉප­දුණු ධෛර්ය­ව­න්ත­යන්ගේ කතාව

උත්ථාන වූ ජේසුස් වහ­න්සේගේ ප්‍රති­මාව දෙස බලා ඉන්නා දර්ශ­නීගේ දෙනෙත කඳු­ළින් පිරෙනු දුටු ප්‍රගා ඇයගේ උර­හිස මත සුරත තැබු­වේය. ඒ ස්පර්ශ­යෙන් තමා වෙත හැරුණු දර්ශ­නීට ඔහු කතා කළේ දෑසිනි.
“අඬන්න එපා. ඔයාට මං ඉන්නවා හැම­දා­ටම. කොහොම මොනව වුණත් මේ ආදරේ වෙන­සක් නෑ...”‍ ඒ ගත වූ වසර කිහි­පය පුරා ගිණිය නොහැකි තරම් වාර­යක් ප්‍රගාගේ මුවින් පිට වූ වදන්ය. දර්ශ­නීගේ නෙතඟ වූ කඳුළු ඔහුගේ අතැ­ඟිලි අතර සැඟව යද්දී ඕ දෙවි­යන්ට ස්තුති කළාය.

වසර හය­කට පෙර මේ බිමේ­දීම සිය මව අහිමි වුවද එවැ­නිම අව්‍යාජ පිරි­පුන් ප්‍රේම­යක් තමාට හිමි වූ අයුරු ඇය සිහි කළේ සන්සුන් මන­සිනි. 2019 අප්‍රේල් 21 වැනිදා කොළඹ කොච්චි­කඩේ සාන්ත අන්තෝනි මුනි­ඳුන්ගේ දේව­ස්ථා­නයේ පාස්කු ඉරිදා දේව මෙහෙ­යට සහ­භාගි වෙමින් සිටි­යදී සිදු වූ බෝම්බ ප්‍රහා­ර­යෙන් දර්ශ­නීගේ මව ඩබ්ලිව්. වික්ටෝ­රියා ජීවි­තය හැර ගිය අතර, බර­ප­තළ තුවාල ලද දර්ශනී මාස ගණ­නා­වක් ගිලන් ඇඳට සීමා වන්නීය.

“මගෙ අත්, කකුල්, ඇඟ පිච්චිලා; කකුල කැඩිලා. ඇඟ ඇතුළේ තැන් තැන්වල බෝම්බෙ තිබුණු යකඩ බෝල 25ක් විතර තිබුණා. දවස් 14ක් මම රෝහලේ හිටියා. ශාරී­රික වේද­නා­ව­ටත් වඩා මට දරන්න බැරි වුණේ අම්මගේ අහිමි වීම. අවු­රු­ද්දක් විතර රෝද පුටු­වට වෙලා ඉන්න කොට මට හිතුණා මට කව­දා­වත් නැඟි­ටින්න, ඇවි­දින්න බැරි වෙයිද කියලා. ඒත් දෙවි­යන් වහන්සේ මාව නැඟි­ටට්වේවා. මට ආපහු ඇවි­දින්න ශක්තිය දුන්නා. ඒ වගේම මාව හොඳින් බලා­ගන්න හොඳ මහ­ත්ත­යෙ­කුත් දුන්නා.”‍

දැන් දර්ශ­නීගේ දෑස්වල ඇත්තේ තුටු කඳු­ළුය. ඇයගේ සැමියා ඒ. ප්‍රග­ලා­දන් ඒ අපූරු ආදර කතාව අස­න්න­ටම හිතුණේ එනි­සාය.

“අපි දෙන්නා කාල­යක් හොඳම යාළුවෝ. දව­සක් මම විහි­ළු­වට වගේ දර්ශ­නීගේ අම්ම­ගෙන් ඇහුවා මෙයාව බඳි­න්නද කියලා. මම හින්දු නිසා අම්මා කැමැති වුණේ නැහැ. අපි දෙන්නා අතර යාළු­ක­මක් මිස ආදර සම්බ­න්ධ­යක් තිබුණේ නැති නිසා ඒ සිද්ධි­යෙන් පස්සේ මටත් දර්ශ­නීව මඟ­හැ­රුණා. බෝම්බ ප්‍රහා­රය වෙලා අවු­රු­ද්ද­කට විතර පස්සෙ දව­සක මම ඉන්ස්ට්‍ර­ගෑම් එකෙන් දර්ශනී දැකලා එයාට මැසේජ් කළා. දර්ශනී මගෙ ෆෝන් නම්බර් එක ඉල්ලු­වාම මම එයාට වීඩියෝ කෝල් එකක් ගත්තා. දර්ශනී දැක්කම මට පුදුම හිතුණා. කකු­ල්ව­ලට කම්බි දාලා අඳු­න­ගන්න බැරි තරම් වෙනස් වෙලා හිටියෙ. බෝම්බ­යක් වැදිලා මෙහෙම වෙලා කියලා මම දන්නෙ නෑ නේ. මම කිවුවා මම ඔයාව බලන්න එන්නම් කියලා. දර්ශනී එයා විඳින කායික, මාන­සික වේද­නාව ගැන නිතර මා එක්ක කතා කළා.

“මම එයාව බලන්න ගියාම එයා කිවුවා මාව බඳින්න ඕනෑ කියලා. විවාහ වෙන අද­හ­සක් මගෙ හිතේ තිබුණෙ නැති වුණත් එයා ඉන්න තත්ත්වේ එක්ක ඒ ඉල්ලීම අහක දාන්න පුළු­ව­න්ක­මක් තිබුණේ නැහැ. හැම දෙනා­ගේම ආශී­ර්වා­ද­යෙන් 2023දි අපි විවාහ වුණා. විවාහ වෙන්න අකැ­මැ­ත්තෙන් හිටිය කෙනෙක් වුණත් මම දැන් මේ ජීවි­තේට කැමැ­තියි. මම පුළු­වන් උප­රිම හොඳින් දර්ශනී බලා­ග­න්නවා. මේ අන­තුර නිසා එයාගෙ කකු­ලට කම්බි දාලා තියෙන නිසා ගමන් බිමන් යන්න පහසු වෙන්න මම ත්‍රීවීල් එක­කුත් ගත්තා. මොන අමා­රු­කම් තිබු­ණත් එයාට කොච්චි­කඩේ පල්ලි යන්නම ඕනෑ. පල්ලි ගිහින් මිය­ගිය අය වෙනු­වෙන් හදලා තියෙන තැනට ගියාම එයාගෙ හිත රිදෙ­නවා. එයා අම්මා වෙනු­වෙන් තාම දුක් වෙනවා කියලා මම දන්නවා. ඒත් මම හැම වෙලා­වෙම විහිළු කරලා හිත සැහැ­ල්ලු‍ ­ක­ර­නවා. එයාව සතු­ටින් තිය­න්නයි මම හැම වෙලා­වෙම උත්සාහ කරන්නෙ.”‍

ප්‍රගාගේ වදන් පසක් කරන්නේ සැබෑ ආද­රය ඇත්තේ සිය­ලු‍ ­ආ­ග­ම්ව­ලට ඉහ­ළින් බවය. ජීවි­ත­යට උරුම වූ අඳුරු මත­ක­ව­ලින් ගොඩ එන්නට හයිය දුන් ඔහුගේ සෙනෙ­හස ගැන දර්ශනී මෙසේ කිය­න්නීය:

“ප්‍රගා ළඟ මම බලා­පො­රොත්තු වුණු සැබෑ ආද­රය තියෙ­නවා කියලා තේරුම් ගන්න මට කාල­යක් ගත වුණත් දෙවි­යන් මට හොඳම කෙනා දීලා තියෙ­නවා. විපත තුළින් මගේ ජීවි­ත­යට යහ­ප­තක් වුණා කියලා අද මම හිත­නවා.”‍

කාලය හද­වතේ තුවාල සහ රිද­වුම් සුව කරන හොඳම ඔසුව බව පසක් කර­මින් පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහා­ර­යට වසර 6ක් සපි­රෙද්දී එහි වින්දි­ත­යන් වූ බොහෝ දෙනකු අද ජීවි­ත­යට මුහුණ දෙන්නේ දිරි­මත් සිතිනි.

රොහාන් ප්‍රනා­න්දුට සිය ආද­ර­ණීය බිරිය අමාලි චතු­රිකා අහිමි වන්නේ කටු­ව­පි­ටිය සාන්ත සෙබ­ස්ති­යන් දේව­ස්ථා­න­යේ­දීය. සිඟිති දරු­වන් දෙදෙ­නකු සමඟ තනි වූ රොහාන් ගත කළේ ඉතා අසීරු ජීවි­ත­යකි. ඒ එදාය. අද රොහා­න්ගේත් දරු­ව­න්ගේත් ජීවිත ප්‍රීති­යෙන් සහ ප්‍රේම­යෙන් පිරී ඇත්තේ ඔවුන්ගේ ජීවි­ත­ව­ලට ආ සුරං­ග­නා­වික බඳු මිනිස් දුවක නිසාය. ඇය ප්‍රිය­න්තාය.

“ප්‍රියන්තා අපි ළඟට එවන්න ඇත්තේ දෙවි­යන්. එයා දරු­වන්ට දක්වන ආද­රය, රැක­ව­ර­ණය මගෙ හිතට ලොකු සැන­සී­මක්. රැකි­යාව එක්ක මම ගොඩක් කාර්ය­බ­හු­ලයි. ඒත් එයා දරු­වන්ට කිසිම අඩු­පා­ඩු­වක් කරන්නෙ නැහැ. මොන තරම් ප්‍රශ්න ආවත් ඒ එක්කම ඒකට උත්ත­ර­ය­කුත් තියෙ­නවා කියලා මම විශ්වාස කර­නවා”

රොහාන් කියන්නේ අය­ප­හත අත­රින් මතු වූ යහ­පත ගැනය.

ලින්ටන් රෙක්සිගේ බිරිය පාස්කු බෝම්බ ප්‍රහා­රය හේතු­වෙන් කටු­ව­පි­ටිය දේව­ස්ථා­න­යේ­දීම ජීවි­තය හැර යද්දී එව­කට 8 හැවි­රිදි වියේ පසු වූ දිය­ණිය නෙතු­දිනී ආකර්ෂා ද බර­ප­තළ තුවාල ලැබු­වාය. ඒ සියල්ල සිදු වන විට ධීව­ර­යකු වූ ලින්ටන් සිටියේ මහ මුහුද මැද බහුදින ධීවර යාත්‍රා­වක සිය ජීවි­කාව කර­මිනි.

“මම මුහුදු ගිහින් එද්දි මගෙ බිරි­යගේ අව­සන් කට­යුතු සිදු කර­ලත් ඉව­රයි. දුව ඒ වෙද්දිත් දැඩි සත්කාර ඒක­කයේ හිටියෙ. එයාගේ බඩට මැහුම් තිහක් දාලා තිබුණා. ජීවිතේ හැම දේම නැති වුණා කියලා මට හිතුණා. නෝනා නැති වෙද්දි ලක්ෂ දෙකක් විතර ණය වෙලා තිබුණා. රත්ත­රන් බඩු වගේම ඉඩමෙ ඔප්පු­වත් උකස් කරලා තිබුණේ. මට හිතා­ගන්න බැරි වුණා ඒ හැම දේම එක්ක මම දරු­ව­න්වත් බලා­ගෙන රස්සා­වක් කර­ගෙන ඉන්නෙ කොහො­මද කියලා. ඒත් මම කිසිම කෙනෙ­ක්ගෙන් උදවු ඉල්ල­ගෙන ගියේ නැහැ. ඒත් ගොඩක් අය­ගෙන් මුදල් ආධාර ලැබුණා. පිට­රට ඉන්න අයත් උදවු කළා. මම ඒ සත­ප­හ­ක්වත් නාස්ති කළේ නැහැ. ලැබෙන හැම මුද­ලක්ම බැංකු­වට දාලා මමයි පුතයි කතා කරලා ප්ලෑන් කර­ලයි සල්ලි විය­දම් කළේ. ණය සේරම බේරුවා. රත්ත­රන් බඩුයි ගෙදර ඔප්පු­වයි බේර­ගත්තා. ඊට පස්සේ මට ඕනෑ වුණේ මගේ නෝනගේ හිතේ තිබුණු විදි­හ­ටම ගේ හදා­ග­න්නයි. කතෝ­ලික සභාව සහ උදවු කරපු හැමෝම නිසා මට ඒ දේත් කර­ගන්න පුළු­වන් වුණා. නෝනා නැති වුණ දුක, වේද­නාව හැම­දාම හිතේ තිබු­ණත් එයා ගියාට පස්සේ මම ගැඹු­රින්ම දෙවි­යන් අද­හන්න පටන් ගත්තා. ඒක තමයි අපේ නැඟි­ටී­මට හේතු වුණේ.”

එදා ඒ බෝම්බ ප්‍රහා­රය නිසා ආද­ර­ණීය කැදලි රැසක් සුනු­වි­සුනු විය. කටු­ව­පි­ටියේ ප්‍රදීප් සුස­න්තට බිරිය රසිකා දිල්රුක්ෂි, දිය­ණි­යන් වන රෂිනි ප්‍රවේශා, ෂලොමි හිමායා සහ පුතු ෂාලොම් සදිශ්ක අහිමි වූයේද ඒ නිසාය. තමන්ගේ මුළු ලෝක­යම වූ බිරි­යත් දරු­වන් තිදෙ­නාත් එක නිමේ­ෂ­ය­කින් අහිමි වද්දී සුස­න්තට ඔහුගේ ලෝක­යම අහිමි විය. ඒ අවා­ස­නා­වන්ත සිදු වීමෙන් වස­ර­කට වැඩි කාල­යක් යන තුරුම සුසන්ත කල් ගෙවූයේ තමන්ගේ ආද­ර­ණී­යන් මිහි­දන් කළ සුසාන භූමි­යේය. ඒ හද­වත දැවුණු වියෝ ගින්නේ තරම ගැන වෙන කතා කුම­ටද?

එප­ම­ණක් නොව, සුස­න්තගේ බිරි­යගේ වැඩි­ම­හල් සහෝ­ද­රයා සහ ඔහුගේ දරු­වන් දෙදෙ­නාද ඒ ප්‍රහා­ර­යෙන් මිය ගියේ එකම පවුලේ සත් දෙනකු මරු­වාට බිලි දෙමිනි.

“එකම පවුලේ මරණ හතක්... අපේ ගෙවල් පාර දිගේ එදා පෝලි­මට මිනී පෙට්ටි හතක් ආවා. ඒක මොන තරම් සර­ද­මක්ද? ඒ විදි­හට ගෙව­ල්ව­ලට පෝලිමේ මීනි පෙට්ටි එන්න අපි කරපු වරද මොකක්ද? ඒ අතරේ මස්සි­නාගේ ගෙදර තුන් දෙනාගේ මිනී පෙට්ටියි අපේ ගෙදර හතර දෙනාගේ මිනී පෙට්ටියි මාරු වෙනවා. ආ ඒක මෙහෙට, ඕක එහාට, අනිත් එක එහා ගෙද­රට කිය කියා කට්ටිය කෑග­හහා මාරු කරන්න... ඒක මිනි­හෙ­කුට දරා­ගන්න පුළු­වන් වේද­නා­වක්ද?. ඒත් කතෝ­ලික සභාව මාව අතෑ­රියෙ නෑ. කාදි­නල් වහන්සේ ඇතුළු කතෝ­ලික සභාව අපි හැමෝම රැක­බලා ගත්තා. දෙවි­යන් වහන්සේ මට ආයෙ­මත් බිරි­ඳක්, දරු­වෙක් දුන්නා. මේ චූටි දුව මගේ නැති වුණු ෂලොමි දුව වගේ­මයි. සම­හරු හිත­නවා ඇති දැන් මම ආයෙ­මත් විවාහ වෙලා තව දරු­වෙක් ඉන්න නිසා ඒ වේද­නාව මට ගානක් නෑ කියලා. ඒත් මගෙ හිතේ තියෙන වේද­නාව මම මැරෙ­න­කම්ම මට වද දෙනවා. ඒත් මේ දරුවා මට ජීවත් වෙන්න අර­මු­ණක් දුන්නා.”

සුසන්ත පැව­සුවේ සිඟි­ත්ති­යගේ දිදු­ලන දෑස් දෙස බල­මිනි. සුස­න්තගේ බිරි­යගේ සහෝ­ද­රයා දුලිප් අප්පු­හාමි, දිය­ණිය සජිනි විනුරා දුලක්ෂි සහ පුතු විමුක්ති තරිඳු ද බෝම්බ ප්‍රහා­ර­යෙන් ජීවි­තය හැර යද්දී ඒ පවුලේ ආද­ර­ණීය බිරිය, මව වූ අනූ­ෂාගේ ජීවි­තය කණ­පිට හැරිණි.

“21 වැනිදා පවු­ලක් විදි­හට ගෙද­රින් ගිය මම 23 වැනිදා තනි­යම ගෙදර ආවා. මට දෙවි­යන් කෙරෙහි විශ්වා­සය නැතිව ගියා. ඒත් ටිකින් ටික ආයෙ­මත් මම දෙවි­යන් විශ්වාස කරන්න ගත්තා. වටේ හිටපු හැමෝම මැරිලා වැටෙද්දි මම බෝම්බෙන් බේරුණා. බෝම්බෙ යකඩ බෝල­යක් වැදිලා මගෙ ඇහැක් එළි­යට ඇවිත් තිබු­ණත් මාව සනීප වුණා. අන­තු­ර­කින් සහ ස්ට්‍රෝක් එක­කින් මාව බේරුණා. දෙපා­රක් කැඩුණු මගෙ අත සුව වුණා. වකු­ගඩු සැත්ක­ම­කට මුහුණ දුන්නා. මහ­ත්තයා නැති වුණාට පස්සේ ආව දේපොළ සම්බන්ධ නීති ප්‍රශ්න­ව­ලට මූණ දුන්නා. මේ හැම දේටම මුහුණ දෙන්න මනු­ස්ස­යෙ­කුට කොහෙන්ද හයි­යක්? මම වගේ මහ­ත්ත­ය­ගෙයි දරු­ව­න්ගෙයි ආදරේ මතම යැපුණු ගෑනි­යෙ­කුට කොහො­ම­ට­වත් එච්චර හයි­යක් තියෙන්න බෑ. ඒත් කාදි­නල් වහන්සේ ඇතුළු කතෝ­ලික සභාව මාව මේ තත්ත්ව­යට ගෙනාවා. මගෙ මහ­ත්ත­යයි දරුවො දෙන්නයි ස්වර්ගයේ ලස්ස­නම තැනක ඉන්න බව මට විශ්වා­සයි. ඒ නිසා මම හරිම ශක්ති­මත්.”

අළු මතින් උපන් ෆීනික්ස් කිරි­ල්ලි­යක සේ අද අනූෂා සිනා සෙන්නීය.

කටු­ව­පි­ටියේ චන්දිමා නිරං­ජලී යස­ව­ර්ධ­න­ටද සිය දෑස බඳු නෙත්මි මංජරී සහ විශ්මි කවීෂා දිය­ණි­යන් දෙදෙනා සහ සැමියා සම්පත් විශ්ව­කිර්ති අහිමි විය. බර­ප­තළ තුවාල ලැබූ නිරං­ජලී අදද ජීවත් වන්නේ ශාරී­රික අප­හ­සුතා රැසක් විඳි­මිනි.

“මේ සිදු­වීම නිසා මම පුදු­මා­කාර කායික, මාන­සික වේද­නා­වක් වින්දා; අද­ටත් විඳි­නවා. ඒත් දෙවි­යන්ගේ ආද­රය අද මට වැඩි­යෙන් දැනෙ­නවා. ඒ වගේම මේ සිද්ධිය නිසා මට ආදරේ කරන, උදවු කරන මිනිස්සු ගොඩක් මුණ­ගැ­ස්සුවා. ඒ වගේම මම කොච්චර ශක්ති­මත්ද කියලා හඳු­න­ගන්න මටම අව­ස්ථා­වක් දුන්නා.” නිරං­ජ­ලීගේ එව­දන් රිදෙන, බිඳෙන, වැටෙන තැන්ව­ලදී වුවත් අත්නො­හැර ජීවි­තය අල්ලා­ග­න්නට අප කාටත් දිරි දෙන්නේය.

කොළඹ සින­මන් ග්‍රෑන්ඩ් හෝට­ලයේ ආහා­ර­පාන අංශයේ සේවය කර­මින් සිටි බී.ඒ.ඩී. නිමල් ශාන්තට පනස් වැනි වියේදී ජීවි­තය අහිමි වූයේ එම හෝට­ල­යට එල්ල වූ බෝම්බ ප්‍රහා­ර­යෙනි. ඒ වියෝව ඔහුගේ බිරි­ය­ගේත්, දිය­ණි­යන් දෙදෙ­නා­ගේත් ජීවිත එක තැනක නතර කිරී­මට තරම් දරුණු කම්ප­න­යක් වුවද එය ජීවි­තය දෙස නවමු ආකා­ර­යෙන් බල­න්නට අව­ස්ථා­වක් සැලසූ බව ඔහුගේ ආද­ර­ණීය බිරිය චන්දිමා ජය­මාලි පව­ස­න්නීය.

“මහ­ත්තයා නැති වෙලා මාස තුනක් විතර යන තුරු මම දෙවි­යන් ඇද­හුවේ නැහැ. ඒත් කාදි­නල් හිමි­පා­ණන් ඇතුළු කතෝ­ලික සභාව අප තනි කළේ නැහැ. මහ­ත්තයා නැති වුණාට පස්සේ ජීවිතේ අන්ත­ය­ටම කඩා­වැ­ටිලා හිටිය මට අද ඒ අත්දැ­කීම් තුළින් තවත් ජීවිත ගොඩ­න­ඟන්න කතා කර­න්නත් අව­ස්ථාව ලැබිලා තියෙ­නවා. සැමි­යාගේ මර­ණ­යෙන් මම ජීවි­ත­යට බොහෝ දේවල් ඉගෙ­න­ගත්තා. අපි කාට­වත් අපි මැරෙන වෙලාව ගැන කියන්න බැරි වුණත් මේ මොහොතෙ ජීවත් වෙලා, කරන්න තියෙන දේවල් ඉටු කර­නවා නම් අපිට පසු­තැ­වෙන්න දේවල් ඉතිරි වෙන්නෙ නෑ. ඒ නිසාම මට අද කියන්න පුළු­වන් ලෝකෙ හිටිය හොඳම සැමියා හිටියෙ මට කියලා. ඒ නිසා තමන්ගෙ අයට ආදරේ කරන එක, ඒ අය සතු­ටින් තියන එක හෙටට කල් දාන්න එපා. මොකද, හෙට දවස අපිට උදා නොවෙ­න්නත් පුළු­වන්. මගේ මහ­ත්තයා අවු­රුදු 50ක් ජීවත් වෙලා අවු­රුදු 100ක ආද­ර­යක් අපට දීලා ගියා. සම­හරු අවු­රුදු සීයක් ජීවත් වුණත් අවු­රුදු 10-12ක මත­ක­ය­ක්වත් ඉතිරි කරලා යන්නෙ නැහැ. ආදරේ කියන්නේ ජීවිතේ ජීවත් කර­වන හැඟී­මක්. එහෙම ආද­ර­යක් මර­ණ­යෙන් කෙළ­වර වෙන්නෙ නැහැ කියලා අද මම දන්නවා. ඒ වගේම තමයි අපි දෙවි­යන් අත්හැ­රි­යත් දෙවි­යන් අපිව අත­හ­රින්නෙ නැහැ. අපි වැටුණු වෙලා­වක ඇඟිලි තුඩ­කින් හරි අපිව අල්ල­ගෙන ඉන්නවා.”

චන්දි­මාගේ ඒ ජීවිත දර්ශ­නය ආද­රය ගැනත් ජීවි­තය ගැනත් බොහෝ පාඩම් අපට කියා දෙයි.


මෑත කාලයේ ලොව සිදු වූ ම්ලේච්ඡ­තම ප්‍රහා­ර­යක් සේ සැල­කිය හැකි පාස්කු ඉරිදා බෝම්බ ප්‍රහා­රයේ වින්දි­ත­යන් බවට පත් වූ බොහෝ දෙන­කුගේ ජීවිත කතා මෙබඳු ධනා­ත්මක අද­හ­ස්ව­ලින් පෝෂ­ණය වූ ඒවාය. ඔවුන් ශක්ති­මත්ව ජීවි­ත­යට මුහුණ දෙමින් සිටින්නේ ව්‍යස­න­ය­කදී පවා ජීවි­තය අත්නො­හැර අල්ලා සිටීමේ ධෛර්යය ගැන සැමට ආද­ර්ශ­යක් වෙමිනි. ඔවුන් එසේ ශක්ති­මත් වීමට කතෝ­ලික සභාව ඇතුළු පාර්ශ්ව රැසක් දාය­ක­ත්වය දක්වා ඇත. වින්දි­ත­යන් කායික, මාන­සික සහ ආධ්‍යා­ත්මික වශ­යෙන් යළි ගොඩ­නැ­ඟීම සඳහා විශාල දාය­ක­ත්වක් දැක්වූ කොළඹ අග­ර­ද­ගුරු පද­වියේ සමාජ සේවා ආය­ත­නය වන සෙත්ස­රණ ආය­ත­නයේ හිටපු අධ්‍යක්ෂ ගරු ලෝරන්ස් ජය­ති­ලක පිය­තුමා වින්දිත ජන­තා­වගේ යළි ගොඩ­නැ­ඟුණු ජීවිත ගැන මෙසේ ආව­ර්ජ­නය කළේය:

“වින්දිත ජන­තා­වගේ දුක, කඳුළ වේද­නාව වගේම මේ ව්‍යස­නය නිසා ඔවුන්ට අහිමි වූ ආද­ර­ණී­ය­යන් සහ ශරීර අව­යව ආදි සියල්ල දේශය සුව­පත් කිරීමේ සදා­ත­නික සංකේ­තයි. රුධි­රය අයිති කිසි­ව­කුට නොව දෙවි­ය­න්ටයි. කඳුළු බවට හැරෙ­න්නෙත්, මව­කගේ කිරි­ව­ලට හැරෙ­න්නේත්, පිය­කුගේ දහ­ඩිය බවට පෙර­ළෙ­න්නේත් රුධි­ර­ය­මයි. නිදොස් මිනි­සුන් හඬවා කිසි­වකු ලැබූ ජය­ග්‍ර­හ­ණ­යක් සදා­කා­ලික සතු­ටක් වන්නේ නැහැ. දෙවි­යන් වහන්සේ වින්දි­ත­යන්ගේ කඳුළු උන් වහ­න්සේගේ රුධි­රයේ සංකේ­ත­යක් බවට පත් කර, මේ දේශ­යම පිරි­සුදු කළ බව මගේ අද­හ­සයි. තේ කොළයේ රස උණු­සු­මට වැටුණු විට එහි රස කිසිදා වතු­රෙන් වෙන් නොවන්නා සේ මේ ජීවිත අත්දැ­කීම් තවත් ජීවිත ශක්ති­මත් කරන්න ඉව­හල් වනවා. එය අප කාටත් ආශී­ර්වා­ද­යක් නොවේද?”

(සුරේකා නිල්මිණි ඉලං­කෝන්- සිළුමිණ)